Inne ciekawe muchomory (regalis, panterina, muscaria var formosa, var aureola, var alba) i grzyby podobne

Muchomor królewski Amanita regalis występuje zwłaszcza pod jodłami wśród traw, w niektórych lasach iglastych Europy od czerwca do września. Wyróżnia się watrobowobrązowym błyszczącym suchym kapeluszem dochodzącym do 25 cm średnicy i orchowożółtymi łatkami. Czapka na brzegach jest prążkowana u starszych okazów. Miązsz pod skórką zółtawobrazowy. W przeciwieństwie do Muchomora czerwonego i plamistego (któremu dorównuje mocą), nie zawiera w ogóle muskaryny, a jedynie muscymol i kwas ibotenowy. Gatunek bardzo rzadki. Ma status V na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. W niemczech i na Litwie jest zagrożony wyginięciem.  

Amanita panterina to najmocniejsza europejska medycyna. Muchomor plamisty inaczej Bedłka pstrokata jest wszechobecny w lasach liściastych (rzadziej iglastych) od czerwca do pazdziernika. Góra na początku kulista, kopulasta, potem płaska, zazwyczaj w kolorze brązowoszarym, brunatnym, brazowożółtym lub rzadziej czarnobrunatnym. Skórka łatwa do zdjęcia. Trzon i łatki białe. 

Niewielki kapelusz (4-12 cm) plamistego grzyba ma całkowicie biały miąższ, a jego działanie może być 5 razy intensywniejsze niż w przypadku czerwonego kuzyna. Generalnie nie polecam początkującym kolekcjonerom.

Nadomiar złego Amanita panterina bywa często mylona z Muchomorem czerwieniejącym Amanita rubescens i Muchomorem twardawym Amanita excelsa, które są gatunkami powszechnie jadalnymi. Bedłka swego czasu w NRD zajmowała z tego powodu pierwsze miejsce jeśli chodzi o zatrucia. Podobny do niej jest również Muchomor chropowaty Amanita franchetii mający jednak żółty pierścień na trzonie i niewielkie żółtawe zabarwienie miąższu tuż pod skórką. Muchomor czerwieniejący, jak sama nazwa wskazuje ma czerwonawy odcień, a jego miąższ ciemnieje po uszkodzeniu. 

Amanita panterina różni się od podobnych grzybów tym, że posiada prążki na bokach kapelusza, gładki pierścień i odmienny kształt bulwy. Trzon dołem jest szerszy, bulwa ma często 'skarpetę' i kilka rzędów wałeczków. Kolejne rysunki to typowa czerwona Amanita muscaria (kapelusz średnicy 8-20 cm, wyjątkowo nawet 33 cm), młody sferyczny osobnik i pomarańczowa Amanita muscaria var aureola, która charakteryzuje się zazwyczaj mniejszą ilością kropek i delikatniejszą budową. Muscarie trudno pomylić z jakimikolwiek innymi poza Amanita parcivolvata, która jest podobna, jednak nie posiada pierścienia/spódniczki na nodze i ma bardziej żółtawy trzon.

Czasem można spotkać też piękne odmiany żółte Amanita muscaria var formosa lub var guessowii. Rzadkością jest natomiast całkowicie biała Amanita muscaria var alba. Cechą charakterystyczną właściwej muscarii jest też biały kruchy miąższ z żółtawym zabarwieniem u góry tuż pod czerwoną skórką (patrz powyższy przekrój).


Często dostaję pytanie: Czy można pomylić Muchomora czerwonego z jakimś innym grzybem? 

Amanita parcivolvata ^ jest bardzo podobna, jednak nie posiada fartuszka na nóżce. Sama nóżka ma też bardziej żółtawe zabarwienie.

Russula xerampelina ^ czyli Gołąbek śledziowy/winny również może być przez niewprawne oko pomylony z młodym Muchomorem czerwonym.

Również Muchomor cesarski ^ Amanita caesarea jest podobny. Jest to natomiast całkiem zwyczajny grzyb jadalny.

Dla zainteresowanych tematem dostępne są 3 ebooki w cenie 33 zł każdy:

"Święty Grzybóg"

"Eucharystia muscaria"

"Grzybajki"

Chcesz kupić? Napisz maila: ufowaldek@gmail.com